Toen Laura Dekker op veertienjarige leeftijd begon met haar project om de jongste solozeiler te worden die ooit de aarde rond had gevaren, probeerden tegenstanders en zelfs de Nederlandse Kinderbescherming daar via rechtszaken een stokje voor te steken. De onderneming zou te gevaarlijk zijn, en haar ouders onverantwoordelijk. Laura zeilde toch weg, stopte af en toe bij een eiland of een haven en navigeerde als een pro door iedere storm heen. Anderhalf jaar later had Het Zeilmeisje met succes haar reis om de wereld voltooid. En zij bleef zeilen. Tegen de golven van kritiek en angst in.
Hoewel de mogelijkheden voor ons allen groter worden in een kleiner wordende wereld, lijkt angst onze maatschappij en onze keuzes meer dan ooit te bepalen. Risico's worden ingeperkt en gevaar geëlimineerd. Buiten zijn en de wereld tegenmoet treden is behouden voor Netflix acteurs en zeer zeker niet iets voor kinderen die, naar verluid, beter af zijn binnen de veilige kaders die zijn gesteld.
Hun richting lijkt vast te liggen, hoewel geen van hen ooit een kompas hoeft te hanteren. Kinderen van wie succes verwacht wordt, zonder onderuit te gaan. Kinderen die door het taboe dat op fouten maken lijkt te rusten, stress ervaren.
26 procent van de VWO leerlingen geeft aan last te hebben van burn-out klachten, meldt NRC. Wat is hier aan de hand?
Wellicht is het de zoektocht die hen wordt ontnomen. Om zelf gevaar te zien; te herkennen en te overwinnen.
En bovenal de kans om deze zoektocht überhaupt te mogen ervaren. Op zesjarige leeftijd rijst te vraag: "Wat wil je later worden?", alsof het antwoord een statisch gegeven is. En wanneer deze keuze is gemaakt, kan dit maar beter de goede zijn, gezien de economische en maatschappelijke 'sancties' die volgen op het kiezen van een studierichting die niet geheel de jouwe is. En hoe vaker een 'foute' keuze gemaakt wordt, hoe meer zij vervreemden en twijfelen aan eigen visie en kunnen in een wereld waarin veiligheid wordt verkozen boven avontuur. Want natuurlijk mag er gekozen worden. Maar wel op tijd en met verstand. Een eenduidige en begrijpelijke keuze, bij voorkeur.
de zoektocht door de eeuwen heen
De reis naar wat je écht wilt, naar waar je passie ligt, is al eeuwenoud maar vergeten, lijkt het. Het is misschien wel één van de oudste zoektochten van de mens.
Leden van sommige Inuit- en indianenstammen gingen op een vision quest om tot persoonlijk inzicht te komen. Ze trokken zich dagenlang terug in de wildernis, alleen onder de sterrenhemel. Het doel van de reis was het herstellen van het contact met de natuur en de spirituele wereld, en door de onderdompeling daarin dromen of visioenen te krijgen die richting gaven.
Aboriginals gingen op een Walkabout, een reis die werd ondernomen als overgangsritueel naar de volwassenheid en soms wel een paar maanden duurde. Tieners bewandelden paden die bewandeld werden door hun voorouders; zorgden voor zichzelf en keerden terug met een gevoel van richting. Wanneer nodig, werd deze reis herhaald, later in het leven. 'He's gone walkabout', voldeed in uitleg voor plotselinge afwezigheid.
'We are just passing through. Our purpose here is to observe, to learn, to grow. And then we return home.' - Djinyini Gondarra
Is dit een pleidooi voor het opzoeken van gevaar? Voor het rondzeilen van de wereld? Niet persé.
Hoewel je tijdens reizen, ver of dichtbij, ontvankelijker bent voor ideeën, heb ik ervaren.
Het is wél een pleidooi voor ruimte en tijd, om te zoeken, te groeien en bij te stellen. Om te ontdekken waarvoor je leeft. Out in the open, met onbekende uitkomst en kans op avontuur.
'Go Walkabout.'
